جشن تولد :

شیخ برقی از منهال قصاب روایت کرده است:
از مکه به قصد تشرف به‏ مدینه بیرون شدم. همین که به ابواء رسیدم، دیدم حق تعالی مولودی به حضرت‏ صادق(علیه السلام) عطا فرمود. ایشان یک روز بعد از من وارد مدینه شد. امام سه روز مردم را طعام داد. من هم‏در طعام آن حضرت حاضر شدم.چندان غذا می ‏خوردم که تا روز دیگر که بر سفره آن وارد می ‏شدم، دیگر محتاج به‏طعام نبودم. سه روز من از طعام آن حضرت خوردم، چندان که از سنگینی طعام بربالش تکیه می ‏دادم. رویای راستین حمیده از زمانی که مادر حضرت رضا(علیه السلام) نجمه راخرید، یاد می ‏کرد و می ‏فرمود:
حضرت رسول(صلی الله علیه واله) را در خواب دیدم که به من می ‏فرمود:
ای حمیده نجمه را به فرزندت موسی ببخش زیرا به زودی فرزندی از او متولد می ‏شود که بهترین روی زمین است، دستور آن حضرت را جامه عمل پوشاندم. زمانی که امام رضا (علیه السلام) به دنیا آمد، حمیده، نجمه را طاهره نامید.

حدیث وداع :

شیخ صدوق از ابی ‏بصیر نقل می ‏کند برای تسلیت ‏حضور حمیده رسیدم، او گریست آنگاه فرمود، ای ابا محمد اگر می ‏دیدی امام صادق را که قبل از رحلت چه‏ حالی داشت تعجب می ‏کردی . چشمانش را باز کرد و فرمود:
همه خویشاوندان و اهلم را جمع کنید. همه را فراخواندیم. حضرت به سوی همه نظر کرد و فرمود:
«ان شفاعتنا لاینالها مستخفا بالصلوه‏» همانا شفاعت ما به کسانی که نماز را سبک بشمارند نمی ‏رسد.
فرزندان حمیده :
او فرزندان دیگری نیز داشت در تاریخ ولادت موسی بن جعفر(علیه السلام) آمده‏است:
مادرش حمیده بربریه اندلسیه بود که ام ولد نیز نامیده می ‏شود فرزندانش‏عبارتند از:
اسحاق و فاطمه.
اسحاق (آفتاب عریض) :
اسحاق مردی فاضل باورع و مجتهد و صالح بود که از او حدیث روایت کرده‏اند. او چنان مورد اطمینان بود که‏هر گاه ابن کاسب از او حدیثی نقل می ‏کرد، می ‏گفت مرا ثقه رضی اسحاق بن جعفر(علیه السلام)حدیث کرد و او به امامت ‏برادرش موسی بن جعفر(علیه السلام) قائل بود. اسحاق از پدرش برای امامت‏برادرش، حضرت موسی بن جعفرعلیه السلام روایت نقل‏کرده است و صاحب عمده الطالب می ‏گوید:
او شبیه‏ترین مردم به رسول خدا(صلی الله علیه واله) بود و مادرش مادر امام موسی (علیه السلام) بود. او محدثی جلیل بود تا آنجایی که طایفه‏ای از شیعه ‏مدعی امامت او بودند ... اسحاق معروف به عریضی بود زیرا در عریض به دنیا آمد و کنیه‏ اش ابامحمد بود و شیخ طوسی در رجالش او را در زمره اصحاب پدرش امام‏ صادق (علیه السلام) شمرده است و از او حدیث نقل می ‏کند. شیخ مفید با تاکید بسیار از وی با این عبارت ستایش می ‏کند « او از اهل فضل و صلاح و ورع و اجتهاد بود. وی محدثی جلیل‏القدر بود. چنانکه گروهی از شیعیان مدعی ‏امامت او شده‏اند، هرگاه سفیان بن عتینه از او روایت می ‏کرد، او را مورد ستایش‏قرار داده، می ‏گفت:
«هو من اقل المعقبین من ولد جعفر الصادق(علیه السلام) عددا.»

سادات بنی زهره :

نسب بنی ‏زهره که ساکن حلب و خانواده جلیلی بودند به اسحاق بن جعفر منتهی می ‏شود. از جمله ایشان می ‏توان از ابوالمکارم حمزه بن علی بن زهره حلبی ‏عالم فاضل جلیل، نویسنده آثار علمی فراوانی در کلام و امامت و فقه و نحو نام‏برد. همچنین از جمله آثار او «غنیه النزوع الی علمی الاصول و الفروع‏» است. او، پدرش، جدش و برادرش، عبدالله از اکابر فقهاء امامیه‏اند. آیه‏الله علامه حلی ‏اجازه کبیره معروفه را برای بنوزهره نوشته است.
مردان پولادین در حلب :
سید شریف تاج‏الدین بن محمد بن حمزه بن زهره در کتاب غایه‏الاختصار فی اخبار البیوتات العلویه المحفوظه من الغبار در ذکر بیت اسحاقیین‏می ‏نویسد:
حمد خدا را که ما را از بیت زهره قرار داد که نقباء حلب می ‏باشند. جدشان زهره ‏بن ابی ‏المواهب علی ، نقیب حلب بن محمد بن نقیب حلب ابن ابی ‏سالم محمد مرتضی مدنی ‏است که از مدینه به حلب آمد. ابن احمد مدنی که مقیم حران بود.

سادات دیباجی :

به محمد بن جعفر به جهت‏حسن و جمال و کمالش دیباجه می ‏گفتند. وی ‏مردی سخی و شجاع بود و با رای زیدیان در خروج با شمشیر موافقت داشت و در ایام ‏مامون در سنه‏199 در مدینه خروج کرد و مردم را به بیعت‏ با خود فرا خواند، اهل‏مدینه با او به عنوان امیر مؤمنین بیعت کردند. او مردی قوی ‏القلب و عابد بود. همیشه یک روز روزه می ‏گرفت و یک روز افطار می ‏نمود. هرگاه از منزل خارج می ‏شد، لباسش را به برهنه‏ای می ‏داد. هر روزی گوسفندی برای ‏میهمانان خود ذبح می ‏کرد. وی به طرف مکه رفت و با جماعتی از طالبیین که حسین و حسن افطس و محمد بن سلیمان بن داود بن حسن مثنی و محمد بن حسن معروف به اسلیق ‏و علی بن حسین بن عیسی بن زید و علی بن حسین بن زید و علی بن جعفر بن محمد ازجمله ایشان بودند. با هارون بن‏ مسیب جنگ کرد و بسیاری از افراد لشکر هارون را کشت آنگاه دست از جنگ برداشت. هارون بن‏مسیب حضرت علی بن موسی الرضا(علیه السلام) را به رسالت ‏به نزد محمد بن جعفر فرستاد و او را به صلح دعوت کرد اما محمد بن جعفر از صلح اباء کرد و آماده جنگ ‏شد. هارون نیز لشکری فرستاد و محمد را با طالبیین در آن کوهی که منزل داشتند، محاصره کردند و تا سه روز مدت محاصره طول کشید و آب و طعام ایشان تمام گشت، اصحاب محمد بن جعفر دست از او برداشتند و متفرق شدند لاجرم محمد ردا و نعلین‏ پوشیده به خیمه هارون بن مسیب رفت و از برای اصحاب خود امان خواست. هارون نیز به وی امان داد. از تاریخ قم نقل است که محمد دیباج در جرجان وفات یافت در وقتی که مامون به عراق می ‏رفت در سنه‏203 و مامون بر او نماز گزارد و درجرجان او را دفن کرد.

مبارزات امام کاظم (علیه السلام):

آنچه پیشوایان الهی را از دیگران ممتاز ساخته ، گستره وجودی و جامعیت ارزشهای ‏انسانی آنان است. زمانی آنان را در هاله‏ای از عشق دلدار، و دلی بی ‏تاب از حب‏ یار می ‏بینی که زمزمه‏های روح ‏نواز آنان طبیعت را میهمان ملکوت و همنوای خلوت انس‏ساخته است. به تعبیر قرآن کریم کوه ها و مرغان را بآهنگ «تسبیح و نغمه تنزیه‏» مسخر داود گردانیدیم. و دیگر بار آنها را مبارزی خستگی ‏ناپذیر می ‏یابی که‏ فریادشان ملتی را حیات و زندگی بخشیده و نامردمی ‏ها را به تحقیر کشانده است واین در حالی است که دستان پر مهر و عاطفه‏اش جهانی از شکوفه‏های امید و رحمت رابه درماندگان و بیچارگان هدیه می ‏کند و خود چهار تکبیر بر همه آنچه دنیایی است ‏زده و زاهدانه‏ترین زندگی را برای خویش برگزیده است. کاظم آل محمد(علیه السلام) ستاره‏ای از این منظومه است که درخشش وجودیش انعکاس فضیلتهای ‏همه نیک ‏سیرتان تاریخ می ‏باشد. سجده‏های طولانی و چشمان بارانی ‏اش، از عشقی پایدار و ایمانی عمیق به ساحت قدس ربوبی حکایت می ‏کند چنانکه در زیارت آن بزرگوارمی ‏خوانیم:
«حلیف السجده الطویله و الدموع الغریزه‏»، زندگی ‏اش با سجده‏های ‏طولانی و چشمان اشکبار همراه بود. جهانی از شکوفه و حماسه را در صحنه جهاد متجلی ساخته و بی ‏اعتنا به قدرتمندان‏ خودخواه، معجزه ایمان و دین را فرا راه حق‏جویان قرار داده است ابعاد وجودی ‏آن بزرگوار داستانی زیبا و شنیدنی دارد که در چشم‏ اندازهای محدود انسانهای ‏معمولی قرار نمی ‏گیرد آنچه وظیفه است اینکه ساحل‏ نشین دریای وجودی ‏اش گردیم شاید نسیم صبحگاهی به قلب نوازشی دهد و به پیامی آشنا، جان را طراوتی تازه بخشد. همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنایی ، بنوازد آشنا را در راستای همین وظیفه بخشی از مبارزات سیاسی آن حضرت را مورد مطالعه قرار می ‏دهیم ‏و آرمان تشکیل حکومت اسلامی را که در سیره عملی حضرتش جلوه‏ای حماسی و دل‏انگیز یافته است ‏به نظاره می ‏نشینیم و ظهور این جلوه را در پنج محور یادآور می ‏شویم:
الف تجلی آرمان حکومت اسلامی در مناظره با هارون ، امام موسی ابن‏جعفر(علیه السلام) مناظرات گوناگونی با هارون الرشید خلیفه عباسی داشته‏اند که در قسمتی از آن طرد حکومت هارونی و آرمان تشکیل حکومت الهی به رهبری امامان معصوم به صراحت ‏بیان‏ شده است. در تاریخ می ‏خوانیم:
روزی هارون به امام کاظم می ‏گوید که مرزهای فدک را معلوم کن تا آن را به تو برگردانم. امام(علیه السلام) از جواب امتناع می ‏کند. هارون ‏پیوسته اصرار می ‏ورزد. امام(علیه السلام) می ‏فرماید:
من آن را جز با حدود واقعی ‏اش نخواهم‏گرفت. هارون که به اصرار خواستار تعیین حدود می ‏شود. امام می ‏فرماید:
اگر من ‏حدود آن را باز گویم مسلما موافقت نخواهی کرد. هارون سوگند یاد می ‏کند که درصورت تعیین حدود آن را برمی ‏گردانم. امام (علیه السلام) فرمود:
اما حد اول آن سرزمین عدن است. در این هنگام هارون چهره‏اش‏دگرگون گشت و با شگفتی گفت:
ادامه بده. امام(علیه السلام) فرمود:
و حد دوم آن سمرقند است. برای بار دوم ناراحتی هارون بیشتر گشت. امام فرمود و حد سوم آن آفریقا. در حالی که صورت هارون از شدت ناراحتی سیاه شده بود، حضرت فرمود:
و حد چهارم ‏آن سواحل دریای خزر و ارمنستان. حضرت حدود کشور اسلامی که آن روز، هارون برآن حکومت داشت ‏بیان کرد . هارون گفت:
فلم یبق لنا شی ‏ء فتحول الی مجلسی :
پس چیزی برای ما باقی نماند برخیز جای من بنشین. امام فرمود:
من به تو گفتم، اگر حدود آن را تعیین کنم، هرگز آن را نخواهی داد. سالی در سفر مکه هنگامی که هارون امام را در کنار کعبه می ‏بیند به حضرت می ‏گوید:
تو هستی که مردم پنهانی با تو بیعت کرده تو را به پیشوایی برمی ‏گزینند؟
امام‏فرمود: «انا امام القلوب و انت امام الجسوم‏»، من بر دل‏ها و قلب‏های مردم‏ حکومت می ‏کنم و تو بر تن‏ها و بدن‏ها و بر همین مطلب تاکید دارد آنچه را که‏ مرحوم مجلسی نقل می ‏کند روزی امام در کاخ هارون با او روبرو شد. هارون از حضرت می ‏پرسد این خانه چگونه است. حضرت در پاسخ می ‏فرماید:
«هذا دار الفاسقین‏»:
این خانه فاسقان است و سپس این آیه شریفه را تلاوت می ‏کند:
به‏زودی دور خواهم نمود از آیات خود آنها را که به ناحق در زمین دعوی بزرگی کنند که هر نشانه از نشانه‏های الهی را ببینند بدان ایمان نیاورند و اگر راه هدایت‏ را بینند آن را نمی ‏پیمایند برعکس اگر گمراهی را مشاهده کنند آن را پیش گیرند و این بدان جهت است که آیات الهی را دروغ می ‏پندارند و از آن غفلت می ‏ورزند. هارون می ‏گوید:
پس این خانه از کیست؟
امام پاسخ می ‏دهد:
برای شیعیان ما سبب آرامش و برای دشمنان ما آزمایش است. سپس‏هارون می ‏گوید:
فما بال صاحب الدار لا یاخذها قال اخذت منه عامره و لا یاخذها الا معموره:
پس چرا صاحب خانه آن را پس نمی ‏گیرد. حضرت فرمود:
موقعی این خانه از او گرفته شده است که آباد بوده است و زمانی آن‏ را پس خواهد گرفت که آباد شده باشد بدین معنا که آن را زمانی تحویل خواهیم ‏گرفت که آبادانی آن ممکن باشد و هنوز زمان آن فرا نرسیده است و همین عامل اصلی ‏نگرانی هارون از آن حضرت بود که در جلسات خصوصی از آن پرده برمی ‏داشت. چنانکه در پاسخ فرزندش مامون که می ‏پرسد چرا از کمک مالی که برای امام متعهد شده بود دریغ می ‏ورزد. می ‏گوید به خاطر اینکه از موسی ابن‏جعفر بر حکومت ‏خویش بیم‏ دارم.

طرد شعار بنی ‏عباس:

بر اساس انتساب به رسول گرامی اسلام به حکومت‏خویش‏مشروعیت می ‏بخشیدند. آن حضرت بر اساس همین انتساب و دلیلهای متقن قرآنی و شرعی ‏اثبات نمود که عترت پیامبر(صلی الله علیه واله) از این جهت ‏شایستگی بیشتری دارند زیرا که آنهافرزند پیامبر(صلی الله علیه واله) محسوب می ‏شوند. در یکی از این مباحثات، هارون می ‏پرسد چرا شما خود را فرزند پیامبر(صلی الله علیه واله) قلمداد می ‏کنید در حالی که شما فرزند دختر رسول خداهستید و فرزند دختر را نمی ‏توان در شمار فرزندان به حساب آورد. حضرت از هارون‏می ‏خواهد که او را از جواب معذور دارد. هارون نمی ‏پذیرد. حضرت آیه زیر را تلاوت‏می ‏کند:
«و من ذریته داود و سلیمان و ایوب و یوسف و موسی و هارون و کذالک نجزی ‏المحسنین و زکریا و یحیی و عیسی ...» و می ‏فرماید در این آیه عیسی در شمارفرزندان نوح پیامبرآمده است ‏با اینکه برای عیسی پدری نبوده است و فقط ازناحیه مادرش مریم به نوح نسبت دارد ما نیز از فرزندان پیامبر(صلی الله علیه واله) هستیم از جهت‏مادرمان فاطمه(سلام الله علیها). و آنچه که این رویارویی را بیشتر روشن می ‏کند جریانی است که نویسنده کتاب‏احتجاج نقل می ‏کند:
«چون هارون به مدینه وارد شد به همراه مردم متوجه قبر رسول‏گرامی اسلام شد. روبروی قبر رسول الله قرار گرفت و به قصد فخر و مباهات گفت:
السلام علیک یابن عم، سلام بر تو ای پسرعمو، در این هنگام موسی بن‏جعفر(علیه السلام) نزدیک‏ قبر آمد و فرمود:
السلام علیک یا رسول‏الله، السلام علیک یا ابه، سلام بر تو ای ‏رسول خدا و سلام بر تو ای پدر. در این هنگام چهره هارون دگرگون گشت و خشم درچهره‏اش نمایان گشت.» به این ترتیب امام(علیه السلام) آن‏چه را که هارون می ‏خواست‏بدان‏وسیله خود را شایسته خلافت قلمداد کند از بین برد و دلیل شایستگی خویش دانست.

نفوذ در درون نظام حکومت:

امام موسی بن‏جعفر(علیه السلام) جهت ‏سامان دادن به مبارزات‏ سیاسی و حمایت از نیروهای شیعی برنامه‏ای تدارک دید که بر اساس آن نیروهای فعال ‏و مطمئن در مسوولیتهای کلیدی حکومت قرار می ‏گرفتند که یکی از اعضای فعال آن علی ‏بن‏یقطین بود. علی بن‏یقطین بارها از امام(علیه السلام) خواست که اجازه دهد از مسوولیتهای ‏خویش در حکومت‏بنی ‏عباس کنار رود لکن امام(علیه السلام) بدان رضایت نداد و او را با کلمات‏زیر دلگرم نمود که شاید خداوند به وسیله تو شکسته احوالی ‏ها را جبران و آتش‏فتنه مخالفان را از دوستان خویش دفع کند. و مرتبه دیگر بدو فرمود:
خداوند اولیائی در میان ستمگران دارد که به وسیله‏آنان از بندگان نیک خود حمایت می ‏کند و تو از اولیاء خدایی . کار علی بن‏یقطین در چهار جهت متمرکز بود:

1 رساندن اطلاعات داخلی دربار به امام(علیه السلام)

مرحوم مجلسی می ‏نویسد زمانی که قیام‏شهید حسین فخ سرکوب شد سرهای آنان به همراه عده‏ای اسیر برای موسی فرزند مهدی ‏از خلفای بنی ‏عباس فرستاده شد. او دستور داد که اسرا کشته شوند و از دیگرعلویین سخن به میان آورد تا اینکه به نام امام موسی بن‏جعفر(علیه السلام) رسید با خشم ‏زیاد اظهار داشت که حسین به دستور او قیام کرده است زیرا او وصی این خاندان‏است. خدا مرا بکشد اگر او را زنده نگه دارم در این زمان بود که علی بن‏یقطین ‏جریان را به صورت مکتوب به حضور امام تقدیم داشت و آن حضرت را از این تصمیم باخبر نمود. امام عده‏ای از شیعیان و اهل بیت ‏خود را احضار نمودند و در این باره‏با آنان به گفتگو پرداختند. آنان پیشنهاد نمودند که حضرت خود را برای مدتی ‏مخفی نماید که حضرت بدانان بشارت مرگ «موسی ‏» خلیفه عباسی را داد.

2 پشتیبانی مالی از امام(علیه السلام)

مرحوم کشی در رجال خود می ‏نویسد:
علی بن‏یقطین‏نامه‏ها و اموال فراوانی را توسط دو نفر از معتمدین خویش برای امام ارسال داشت‏قرار ملاقات در بیرون مدینه در محلی به نام «بطن الرمه‏» بود. امام شخصا طبق ‏قرار در آن مکان حضور یافت و اموال را از آنان تحویل گرفت. سپس نامه‏هایی ازآستین خود بیرون آورد و فرمود اینها جواب نامه‏های همراه شماست. آن دو نفر ازآن حضرت خواستند که زاد و توشه راه آنان اندک است نیازمند زاد راه بیشتری ‏هستند. حضرت نگاهی به توشه آنان نمود و فرمود:
شما را کافی است‏برگردید. من‏نماز صبح را در مسجد النبی (صلی الله علیه واله) با مردم خوانده‏ام برای نماز ظهر باید خود رابدانجا برسانم. این داستان علاوه بر اینکه بیانگر رابطه علی بن‏یقطین و پشتیبانی ‏مالی از امام(علیه السلام) می ‏باشد حکایت از تدبیر سیاسی عمیق و تشکیلات سازمان یافته بین‏امام و علی بن‏یقطین نیز دارد.

3 کمک مالی به شیعیان

علی بن‏یقطین جهت کمک مالی به شیعیان و حمایت از آنان‏هر ساله عده‏ای را از طرف خود به حج می ‏فرستاد و به این بهانه، پولهای زیادی به ‏آنها می ‏پرداخت. مرحوم قمی از قول یونس می ‏نویسد که در یکی از سالها برای علی ‏بن‏یقطین 150 حج‏گزار برشمردند و در مواردی که شیعیان می ‏بایست مالیات بپردازند به ظاهر از آنها می ‏گرفت ولی در پنهان به آنان مسترد می ‏داشت.

امام و حمایت از قیام شهید فخ :

جلوه دیگر مبارزان امام موسی بن‏جفعر(علیه السلام) راحمایت از قیام شهید فخ تشکیل می ‏دهد. او حسین بن‏علی بن‏حسن المثنی بن‏الحسن‏المجتبی (علیه السلام) است و نام مادرش زینب دختر عبدالله محض است و از آنجا که در سرزمین ‏فخ واقع در یک فرسخی مکه به شهادت رسید معروف به شهید «فخ‏» گشت. روایات بسیاری در فضیلت این بزرگمرد نقل شده است از آن جمله اینکه پیامبر(صلی الله علیه واله) به هنگام عبور از سرزمین فخ فرمود:
جبرئیل بر من نازل شد و گفت ای محمد مردی ‏از خاندان تو در این سرزمین شهید خواهد گشت و شهید با او ثواب دو شهید راخواهد برد. و از امام صادق(علیه السلام) نیز نقل شده است که به هنگام رسیدن به سرزمین فخ‏نمازگزاردند و در پاسخ به سؤال راوی که آیا این جزء اعمال حج است فرمود:
نه ولیکن در این سرزمین مردی از خاندان من به همراه عده‏ای شهید خواهد شد که‏ارواح ایشان بر اجساد آنان به سوی بهشت پیشی خواهد گرفت. این بزرگوار که از ستم و فشار روحی توسط فرماندار مدینه برای علویین به ستوه‏آمد و دست‏به قیام مسلحانه زد و این جریان در زمانی بود که خلیفه ستمگربنی ‏عباس به نام «هادی ‏» حکومت می ‏کرد. قرار شد شبانگاهان قبل از اذان صبح حرکت‏آغاز شود. حسین که رهبری قیام را عهده‏دار بود به خدمت امام موسی (علیه السلام) رسید. حضرت‏توصیه‏هایی به این شرح برایش بیان نمود:
انک مقتول فاجد الضراب فان القوم فساق‏یظهرون ایمانا و یضمرون نفاقا و شکا فانالله و انا الیه راجعون:
تو شهید خواهی ‏شد ضربه‏ها را نیکو بزن و نهایت تلاش خود را بنما، این مردم فاسق هستند به ظاهرایمان دارند و در باطن خود نفاق و شک را پنهان می ‏دارند همه ما مملوک خداییم وبه سوی او بازمی ‏گردیم. آنچه تایید و حمایت امام را از این نهضت‏بیشتر بیان‏می ‏دارد جملاتی است که حضرت بعد از شهادت حسین رهبر قیام فخ بیان داشته است‏فرمود:
به خدا قسم که حسین در حالی از دنیا رفت که مسلمان و نیکوکار و روزه‏دارو امرکننده به معروف و ناهی از منکر بود در خاندانش همانند نداشت. هادی خلیفه عباسی پس از قیام حسین گفت:
والله ما خرج حسین الا عن امره و لااتبع الا محبته لانه صاحب الوصیه فی اهل هذا البیت قتلنی الله ان ابقیت علیه:
به خدا سوگند که حسین به دستور موسی بن‏جعفر قیام نمود و دنبال نکرد مگر آنچه‏را که او دوست داشت زیرا او وصی این خاندان است‏خدا مرا بکشد اگر او را زنده‏نگه دارم. و بالاخره پنجمین جلوه مبارزاتی حضرت امام موسی بن‏جعفر را می ‏توان در زندانهای طولانی آن بزرگوار دید که خود نشانه جاودانه از فرهنگ مبارزاتی آن‏امام همام می ‏باشد و همواره شکوه و عظمت مرزبانان حماسه جاوید را فرا راه‏ حق‏جویان قرار می ‏دهد و لازم است که در نوشتاری مستقل مورد بحث قرار گیرد. دراینجا جملاتی از زیارتنامه حضرت را یادآور می ‏شویم که می ‏فرماید:
السلام علی المعذب فی قعر السجون و ظلم المطامیر ذی الساق المرضوض:
سلام و درود الهی بر موسی بن‏جعفر آنکه گرفتار شکنجه زندانهای تاریک بود و با پاهایی مجروح ‏از این جهان رخت ‏بربست.

نوشته شده در  یکشنبه 90/10/11ساعت  12:13 صبح  توسط محمدرضا صرافی نژاد